Od rana plan był taki, by wyruszyć w kierunku powrotnym, ale bez ściśle określonego, dokąd jedziemy. Najpierw przebijaliśmy się przez jakże dziurawe asfalty dróg w większości wojewódzkich przez Dziśnity (wcześniej oglądałam tam dwór, więc tym razem bez przystanku), Rychliki (standardowy popas pod sklepem), Kwietniewo i dalej po Dzierzgoń. Ruch znikomy, ale przy tak okropnej nawierzchni nic dziwnego. Gorzej, że i nogi nie chciały współpracować, więc jechało się dość słabo.

W Dzierzgoniu zaintrygowana tablicą informującą o szlaku zamków gotyckich, proponuję postój. Wdrapuję się na wzgórze zamkowe, a tam ruiny, plac zabaw, miejsce na grilla, stoły do gier planszowych i amfiteatr. Zamek położenie miał tam wspaniałe. Wzgórze jest najwyższym punktem w okolicy, całe miasto z niego widać.

Dalej ruszamy kolejną drogą wojewódzką w kierunku Malborka. Tu już nawierzchnia w zdecydowanie lepszym stanie, więc i ruch się wzmaga. Ale momentami jedzie się całkiem nieźle. W większości jednak marudzę a to że wszystko boli, a to że wolno się jedzie i niefajnie, a to że kondycji brak... Sama z sobą bym nie wytrzymała, więc szacun, że Olo wytrzymał.
W Malborku nachodzi mnie okropna i niewytłumaczalna chęć na McDonalda... Ale 'miły' pan ochroniarz nie pozwolił nam postawić rowerów obok stolika (na zewnątrz oczywiście), więc szybko ewakuujemy się dalej i obiad konsumujemy w barze pod chmurką pod murami zamku.

Tu zastanawiamy się, co dalej... Olo sprawdza pociągi, ja liczę, ile km zostało do Tczewa i do Gdańska. Niestety na wyjeździe z Malborka dostajemy wstrętny wmordewind. Morale spada, znów nie chce mi się, marudzę, choć chyba już bardziej pod nosem. Ale po jakimś czasie skręcamy i - w końcu! wiatr zaczął pomagać. Do Wisły dojeżdżamy więc błyskawicznie, a głód kilometrów mi w końcu rośnie. Ale jednocześnie rozbolały mnie mięśnie uda, więc na zabytkowych mostach usiłuję się rozciągać, by się nie uszkodzić.

W Tczewie siadamy na bulwarze, gdzie swoją drogą podoba mi się zagospodarowanie terenu. Od placów zabaw, przez ławki i ścieżki dla pieszych i rowerów po różne rampy dla spragnionych ewolucji np na rolkach. Wszystko przy brzegu Wisły, przy zabytkowych mostach. Spoglądamy tam na mapę i proponuję, abyśmy pojechali kawałek w kierunku Gdańska zobaczyć, czy znów wiatr da nam w kość. W końcu do pociągu jeszcze sporo czasu, więc spokojnie zdążylibyśmy wrócić. Ale jechało się na tyle dobrze, że pognaliśmy na północ. Rozciąganie uda przyniosło efekt, a na liczniku pokazywała się zwykle 20. Olo większość czasu mnie holował, dzięki czemu jechało się lekko i przyjemnie. Tym samym dojechaliśmy do Gdańska, a mi pękła pierwsza setka w tym roku. A nawet 131 i to z sakwami, choć dość lekkimi.

Album z całego wypadu
Dane wycieczki: Uczestnicy

Km:	131.00	Czas:	07:15	km/h:	18.07
Pr. maks.:	43.20	Temperatura:		Podjazdy:	m	Rower:	Czarnuszek