Koniury grzeczne i nawet biały się nie uwalił za mocno! Na ściance tym razem moc. Jedna droga pękła ot tak (no dobra, spociłam się) - kolega krzyknął 'trzymaj, dasz radę!' i rzeczywiście - dałam radę. Wyczuł moment, a wiara jednak czyni cuda i gdybym częściej wierzyła, że się utrzymam to bym już dawno śmigała trudniejsze drogi. Potem dobre przejście jednej trudnej VI (z 1 czy 2 blokami), poprawiłam to co w poniedziałek nie puściło wcale (bezproblemowo totalnie) i na koniec trochę przewieszki dla zmęczenia rąk. A ręce, a szczególnie prawa działały jak powinny. I oby tak zostało. Wieczorem jeszcze raz stajnia, ale już na piechotę. Muszę wziąć w końcu aparat i podokumentować te moje ancymony. Dwa poszły się wietrzyć na dwór (te grzeczne) a dwa spuszczały parę na hali. Strach podejść, strach o ich zdrowie i życie, strach o ściany (i szyby!) na hali. Ale parę nieco spuściły, bez uszczerbku na życiu i zdrowiu oraz bez strat w sprzęcie i budynkach ;) Widok może i piękny, ale przednie kopyta na wysokości 3 metrów nad ziemią mnie przerażały :D  Dane wycieczki:

Km:	6.00	Czas:		km/h:
Pr. maks.:	0.00	Temperatura:		Podjazdy:	m	Rower:	Czarnuszek